Przyjemniej jest wspominać niż żyć. Życie to tylko konieczność.
A tylu ludzi chciałoby odejść na zawsze i nie mogą, bo nie da się umrzeć z samej chęci śmierci.
Kiedy życie poprzez zrównoważony bilans sukcesów i porażek daje poczucie wewnętrznego spokoju, człowiek może uznać, że jest szczęśliwy, jednak jeżeli normą w każdej chwili są dokuczliwy niepokój, drżenie serca, przeświadczenie, że wróg się czai za każdym rogiem, to znak, że szczęście rozwiało się jak dym, na zawsze, że zostało nieodwracalnie stracone.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.